het jaar van de afsluiting

Elk jaar kiezen we een thema, en elk jaar verbazen we ons erover hoe toepasselijk het thema is wat we kozen, of hoeveel gebeurtenissen we in het thema kunnen plaatsen.
Afgelopen december kozen we voor het jaar van de afsluiting. Klonk wel dramatisch, maar we doelde eigenlijk voornamelijk op de beoogde carriere switch van manlief.

Maar zo zie je dat "afsluiten" toch nog veelvuldig langskomt in een jaar.

Ik sloot mijn studie EVV af en daarmee ook mijn baan als verzorgende. Dat opende meteen mijn nieuwe plekje in hetzelfde team, als echte EVV-er. Voorlopig ben ik klaar met school, boeken, presentaties en opdrachten...... school=afgesloten!

Manlief heeft zijn loopbaan van 19 jaar bij de ene werkgever met gemengde gevoelens afgesloten, er waren al nieuwe deuren open en die is hij binnengegaan. Niks is gedwongen maar toch iets afsluiten wat altijd een vertrouwd onderdeel in zijn/ons leven was.
En hiermee sluiten we letterlijk de deuren van onze pech-beamer. Maar dat vinden we stiekem eigenlijk helemaal niet erg!!
Later dit jaar sloot ik ook mijn SAAB periode af en tevens de achterbank periode.... Van 2 deurs, naar 4 deurs met zitjes naar weer 2 deurs is het nu 2 zitter geworden...De achterbank periode is afgesloten. Kleine kinderen zijn nu groot.

Zoonlief sluit zijn VMBO schooltijd af. Met een fantastische cijferlijst en een extra vak zitten wij als ouders super trots te kijken naar ons kind. Dat kind waar we zorg om hadden op de basisschool. Hoe zal het later gaan, zal hij het redden... en kijk een jong volwassene zit daar, met verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen. Hij komt er wel! Nieuwe deuren openen zich voor hem en hij gaat er vol op af!
Trots ben ik, heel trots!!

Zelfs mijn dementerende vader sluit iets af. Hij beëindigd de relatie met zijn "vriendin" . Na 7 jaar kiest hij, in al zijn verwardheid voor iets nieuws, voor zichzelf. We moeten er even aan wennen. Maar zien een gelukkig stel. We sluiten de nieuwe vriendin in onze armen en zien dat het zo goed is.
Door het dementie proces zie ik een hele andere vader verschijnen.
Ook dat "vader" zijn sluit steeds verder. Mijn rol veranderd van "verzorgd" kind naar "verzorgend" kind. Een wereld van verschil

Sommige vriendschappen zijn afgesloten, zij kiezen andere doelen, andere wegen. Hoort erbij misschien...maar ik vind het zeker jammer.

Nu wordt er altijd wel gezegd, voor elke deur die dicht gaat, gaat een andere deur open, maar soms bijft die deur ook echt dicht.....

Dit jaar hebben we afscheid  moeten nemen van een veel te jong lief vriendinnetje, zo hard geknokt en niet gewonnen. Zij sloot een periode van ziek zijn, onzekerheid en pijn af. In herinnering zal ze er nog altijd zijn, maar tastbaar sluit je iets af wat nooit meer terugkomt.
En nog maar heel kort geleden overleed een collega-vriendinnetje veel en veel te jong, net 5 weken mama en zo gelukkig.
Deuren die dicht zijn, die dicht blijven...... want zij zijn gewoon niet vervangbaar door een andere "deur".

Het jaar van de afsluiting sluiten we bijna af. Tijd dat we ons gaan bezinnen op een nieuw thema.
Op naar 2013..........

zegels, klantenkaart of bonuspunten.......

sparen.... een begrip wat me al sinds mijn prille jeugd een vieze smaak in de mond geeft. Ik zie nog het badzout-wekpotje in de kast staan en een portemonee in de la. Het potje om te sparen en de portemonee voor het uitgeven. Maar ook dat laatste was relatief. Verantwoord uitgeven is dan wellicht heel eh....verantwoord op pedagogisch vlak, maar als 12 jarige is snoep en nagellak bijzonder belangrijk en sociaal noodzakelijk. Maar nee, dat ging niet door
Kortom, het sparen is me met de paplepel ingegoten maar zodra ik het kon heb ik die paplepel er uit gespuugd. Ik spaar nog wel hoor.... Manlief noemt het "achteruit sparen" dat wil zeggen: ik koop iets en dan ga ik het terug betalen.... aan mezelf, aan de huishoudpot of aan de spaarrekening. Wat een onzin dat sparen, het is er toch? en als ik het eerst bij elkaar moet sparen, dan hoef ik het al niet meer (nog een winstpunt volgens manlief) En ik geef toe, dat achteraf terugbetalen gaat heel creatief.......want ach.... het kon best.

Als je dan tegenwoordig in de winkels komt word je overspoeld met spaar systemen, zegels, kaarten, miles, plakplaatjes, stempels en wat nog al niet meer.
Het begon denk ik met de shell zegeltjes. Met een man die veel op de weg zat lag mijn linnenkast al snel vol met pastelkleurige handdoeken en washandjes en badlakens.......
maar inmiddels puilt mijn portemonee uit van de pasjes. Ik ga er maar mee ophouden denk ik. Ook hierin kan ik niet sparen. Zegels raak ik kwijt, of het zijn van die onmogelijk haalbare acties.
Dan lever ik een volle kaart in bij de mexicaan dan blijk ik alweer 3 kleuren achter te lopen "oh nee mevrouw alleen de groene zegels gelden, die gele zijn verlopen....." wat denken jullie nou, dat ik hier elke week kom? zo goed is die kaart nou ook weer niet......trut.
De net ontbrekende groene zegels zijn helaas net meegewassen met de broek die ik aanhad, en ik zei nog, dit is duidelijk nog groen. Telde niet.
Bij de ene kapper krijg ik stickertjes, ik heb geen leesbril nodig..... maar een loep om ze te zien, die plak je dan op een kaart. Echt ik heb al 10 volle kaarten aan plakplaatjes weggegooid! Werkt ook niet.
Bij de ander kapper krijg ik zegel, voor elke 10 euro 1, als ik klaar ben heb ik halve kaart vol. Je mag dan max 3 kaarten per behandeling inleveren.....twv.....12,00..... nee dat bost bij .... ik wil 20 kaarten inleveren en dan een keer gratis geknipt worden. Wie legt mij uit waarom dat niet mag?
Of van die volle spaarkaarten die je dan inlevert en dan "moet" je eerst voor 50 euro kopen..... WTF denk ik dan. Hij is toch 10 euro waard, of ik dat nou bij 25, 50, of 200 euro leg. Kaart=geld. U begrijpt het niet zegt de juffrouw, nee jij begrijpt het niet.....trut!
Bij de kleding zaak schrijven ze de bedragen in een hokje, max 25 euri per hokje, kaartje vol dan tellen ze alles op en dan krijg je het gemiddelde bedrag retour bij je volgende aankoop..... leuk
maar als je 27 euro hebt, dan heb je dus een vakje met 2 euro en dat haalt het gemiddelde goed naar beneden. per saldo..... 10 euro gespaard niet geldig in de uitverkoop, ook hier weer geld is geld toch?....laat maar!
koopzegels....ook zon spaarvorm en dan voor echt geld met echte rente..... ik dacht ooit nog, dat is handig, ik plak het hele jaar van die zegeltjes en dan met kerst alles inleveren hoppa gratis boodschappen. Ik kan inmiddels een kamer behangen met de diverse zegels die hier liggen, maar gratis boodschappen heb ik er nog nooit van gehaald.
serviesgoed heb ik wel gespaard, per kaart een bord. Bij mij waren borden 1 en 2 al stuk nog voor ik nummer 6 binnen had. Maar ach uiteindelijk hebben we er mooi jaren mee gedaan.
Of de rocks vijfjes.....kocht je iets van 4 euro kreeg je die euro niet terug..... kom op hij is 5 euro waard, wat krijg jij voor dat ding als je hem inlevert juffrouw blokker.....5 euro toch?

Ik geef het op, ik ga niet meer plakken, stempelen en weet ik veel nog meer. Ik ga gewoon door met achteruit sparen want dat levert onder de streep uiteindelijk het meeste op!
Syl sparen.....zo kan het ook!

hello world!

Ik heb het echt gezworen, met de hand op mijn hart, het bekende V teken in de lucht en er zelfs nog tussendoor gespuugd zoals je dat vroeger op school deed..... Ik ga nooit, nooit, maar dan ook echt nooit duiken....... Ik ga al niet graag het water in en als ik dan al eens een keertje ga (bij 30+ graden) dan moet de bodem wel zichtbaar zijn en wil ik liever niet kopje onder. Watervrees?  Nee niet, ik kan goed zwemmen maar vind het gewoon niet leuk. Vroeger iets te vaak kopje onder geduwd tijdens het schoolzwemmen denk ik..... redementen uit het verleden....

Maar met een man en zoon die fanatiek aan het duiken geslagen zijn is het wel iets wat leeft in huize huizing. Een garage vol met pakken, flessen, vinnen en andere " troep" Kofferbakken vol zooi wanneer we op vakantie gaan en heel veel verhalen van allerlei vissen.
Ergens is dat knopje dan toch omgegaan, dan ook maar eens een proefduikje in het zwembad, een lesje... en nog een lesje..... En een paar weken later zink ik voor het eerst langs een touw af in het warme water van jamaica. Mijn lijf staat net zo strak gespannen als het ankertouw, mijn oren doen zeer en ik heb van de stress nog geen vis gezien Nee.... dit is big fun......
Maar al gauw slaat het helemaal om, ik krijg de slag te pakken en beter nog de smaak.

Ik weet nu waarom ze het over de "onderwaterwereld" hebben....Er gaat letterlijk een wereld voor je open een hele bijzondere wereld. Zo zit je op een gladde blauwe zee en wanneer je dan verdwijnt onder de oppervlakte dan duik je letterlijk die nieuwe wereld in. De ene keer heb je zand onder je, dan weer rots partijen of koraal. Elke duikstek lijkt een eigen landschap te hebben met zijn eigen bewoners.
Ik voel me als een reus in guillivers reizen wanneer ik onder water ga. Je zit tussen de dieren die zoveel kleiner zijn dan ik (nee nog nooit een walvis haai tegengekomen) maar zij lijken niet onder de indruk van mijn aanwezigheid. Ik kijk neer op allerlei kruisels die op de bodem rondscharrelen en ik vind het allemaal even fascinerend.

Inmiddels ben ik 40 duiken en 4 pasjes verder, herken ik al zeker 20 soorten vis en zit ik in de boeken voor een volgend pasje......reddend zwemmen voor duikers. Ik heb nog niet eens zoveel gewone zwemdiploma's bij elkaar weten te sprokkelen!
Ik begin langzaam aan een beetje mee te doen in het duikwereldje en ik geef toe, ik vind het wel stoer van mezelf iets wat ik zo erg niet wilde en wat ik toch zo leuk ben gaan vinden!

Hello world, tot gauw weer want de volgende trip staat in de planning! Een een bezoekje aan die nieuwe wereld staat dan zeker op de agenda!

all inclusieve

Oke ik geef het toe, het contrast is erg groot. Van ergens in zuid-frankrijk met een caravan op een berg staan en wijn slurpen terwijl je met je blote billen in een hangmat ligt naar een blok beton in de woestijn  met als uitzicht de zoveel honderd kamers van het resort.
Maar goed we wilde wat anders en egypte is absoluut anders dan frankrijk, dus missie 1 was voltooid. We wilde ook graag duiken en missie 2 is ook ruimschoots voltooid. Egypte is duiken!
Bij deze vakantie kregen we het all inclusieve concept er bijna gratis bij. We gokte het erop, ik het echt altijd gezegd, liever nog mijn achtertuin bij regen dan als kudde dier met zon bandje om te gaan lopen!
Maar ja...zoals ik al zei, we wilde iets anders....dan moet je het goed doen, alles of niks.... wij gaan voor alles.....en dat dan inclusief!
Al meteen na aankomst worden we als duiven geringt...een wit armbandje voor ons een rode voor onze dochter. ik gok op leeftijd en alcohol consumptie. Gaandeweg de vakantie zal er een scala aan kleuren van bandjes voorbij komen en allemaal vertegenwoordigen ze een status. Wit zijn de debutanten, en de gouden bandjes...... dat zijn de die-hards! Wow!!!
het complex komt groot over dus ik vervoeg me de volgende dag braaf bij een groepje debutanten en laat me rondleiden over het resort. Wat mag ik waar en wanneer gratis eten en drinken en waarvoor moet ik bij betalen. Ik voel me al bijna wegzakken in de all inclusieve pudding maar weet nog net mijn burgerlijke ongehoorzaamheid te triggeren en bestel een verse sju (1 euro bij betalen zet maar op de rekening) en knijp er stiekem tussen uit als de promotie begint van de o zo gezellige originele, egyptische woestijn avonden inclusief buikdansen en kameel rijden gezellig met de hele bubs uit het hotel...... je kunt ook te ver gaan denk ik dan!
En waar je in frankrijk sochtends een stokbrood en 4 croissants bij de campingwinkel haalt sta ik hier in de rij voor een gebakken eitje, of voor het geroosterde brood of voor de sju-uit-automaat. Ik wil dit zoooo erg niet! Al kan ik een grote grijns niet bedwingen als ik de derde ochtend begroet wordt door de egyptische eierbakker met een fris "goedemorgen, lekkerrrr geschlapen?" mijn eitje ligt al in de pan, hij weet al wat ik wil hebben! Ik zeg "goedemorgen" en "bedankt" in het arabisch en heb een vriend voor twee weken! en de komende weken hetzelfde ei, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om morgen iets ADHD anders te vragen!
bij het zwembad ontdekken we iets nieuws, de standstoelen zijn niet all inclusieve, althans ze zijn er wel, volop zelfs, maar ze zijn niet voorzien van nummer of naam, niet gekoppeld aan bandjes, ze zijn er gewoon...... Maar mensen maken de stoelen all inclusieve, ze reserveren ze door er een handdoek op te kwakken. Dus om 8 uur liggen tig gele handdoeken (die wel all inclusieve zijn) op de ligbedjes en zijn er een handje vol mensen bij het zwembad. we horen later iemand vol trots zeggen dat hij al om half vijf opgestaan was om de stoel te reserveren! Mijn mond valt open WTF... half 5!!! Ik voel acuut neigingen omhoog komen om al die loze gele handdoekjes op een hoop te gooien en overdwars op 5 bedjes te gaan liggen... zo krijg mij er maar eens af!
Wanneer ik van deze schrik bekomen ben gaan de speakers aan en begint het pas echt.......aqua joggen. Echt, welke zot bedenkt nou dat mensen op vakantie ineens dingen zouden willen gaan doen die ze thuis (gezien hun omvang) never nooit doen....... goede voornemens? "kom we gaan lekker bewegen" (en daarna 3x opscheppen bij het buffet) of gewoon omdat het all inclusieve is?
Maar het aller aller allerergste komt Na het aqua joggen........ Het eigenste hotelliedje....met dansje..... en alle zwembad gasten die mee zingen en bewegen (zittend op hun bedje dan wel......) mijn mond hangt op mijn knieen, dit kan niet waar zijn!
doe mij een cocktail, snel........ uit het All in assortiment dan maar, we zijn er nu toch!
Ik geef toe, het is heerlijk om zonder knip rond te lopen, spaatjes en cocktails te kunnen halen en dochter ijsje nummer 4 zien weg te lepelen, niet afwassen, geen caravan opruimen, bordje opscheppen en lekker eten, allemaal goed geregeld!
Maar all inclusieve is nog veel meer dan onbeperkt eten en drinken gedurende de dag (let op tot 24.00 daarna moet u bijbetalen) Nee bij het all inclusieve concept hoort ook dat je de liedjes van de kinderdisco (lekker naast het restaurant dus elke avond bij het toetje is het bingo...eh nee kinderdiso) snachts om 1 uur nog in je hoofd hebt, omdat het elke avond hetzelfde bandje is....... en dat je het hotel liedje met al de bij behorende zwaaitjes ook uit je hoofd kent inmiddels......... Je wil het niet opslaan, maar echt, all inclusieve.... je krijgt het er zomaar bij! Net als je mede-resort-bewoners, allemaal all inclusieve. Vaak bieden zij het grootste entertainment en we vullen terras avonden met het beoordelen ervan heerlijk.
Godzijdank genieten we deze vakantie voornamelijk van wat egypte op zon 18 meter diepte te bieden heeft. De vissen zijn hier all inclusief maar je weet nooit welke vis je waar of wanneer  te zien gaat krijgen. Elke duik is een verrassing en dat is zoveel meer exclusief dan welke all inclusieve dan ook!!!

tele terreur

telemarkt verkopers..... zou er een onnozeler beroep bestaan in Nederland? samen met de meubelboulevard meisjes moet dit hoog in de stupide lijst staan.
Dag in, dag uit hetzelfde praatje houden en leuren met spullen waar niemand op zit te wachten en die niemand nodig heeft.
Hinderlijk, lastig, irritant.  Echt iedereen in Nederland heeft enorm de schurft aan die tele terreur
Dat die hele teleselling business nog niet eens zo stom is kwam ik van de week achter.
Slinks en doortrapt is een beter woord.

Geheel per toeval kom ik er bij mijn vader achter dat zijn telefoon abonnement bij de KPN is opgezegd.... zijn vriendin weet van niks en pa uiteraard ook niet, hij dementeert en ik ben al blij dat hij mij kan bellen!!
KPN haalt mij uit mijn droom, Uw vader is benaderd door de concurrent.....  aha....typisch gevalletje van tele terreur!
Ik google wat rond over het web en de haren rijzen mij ter bergen. De reputatie van dit fijne bedrijf (PRETIUM TELECOM) is op zijn zachts gezegd niet al te positief... ik kan wel zeggen een drama.
Ik val dan ook stijl achterover van mijn stoel als ik op de site een kopje zie "coulance regeling voor ouderen"  Ze zijn er schijnbaar wel mee bekend want ze besteden een heel hoofdstuk aan de kwetsbare groep ouderen van 72+  die "mogelijk niet de gevolgen kunnen overzien".....Bel ze dan niet denk ik dan!! Ze kunnen in hun fijne register zien dat mijn vader 81 is...
Nu kan ik er niet vanaf, want ja de 10 dagen zijn voorbij, ik wijs ze fijntje op hun regeling. Ja dan moet ik wel met goede argumenten komen zegt de juffrouw..... eh ja 81...."een kwetsbare groep ouderen" zoals ze zelf al noemen.... lijkt mij al genoeg argument.
Willens en wetens een groep mensen bellen die je zelf als "kwetsbaar" aanmerkt. Ben je dan goed bezig?
En ja ik weet ook dat niet elke 80 jarige seniel is, maar als een kwieke 80 jarige een ander abo'tje wil dan weet hij dat waarschijnlijk goed zelf te regelen
Dus ik weer op naar mijn vader,  uit proberen te leggen wat er gebeurt is..... ik dicteer hem een kort briefje en voel me triest als ik zie hoe onzeker hij naar de lijntjes kijkt en driftig zijn best doet goed te schrijven. Dan uitleggen dan ik echt zijn legitimatie moet meenemen om te kopieren.... Na heel wat kletsen ben ik een uur verder maar een briefje, handtekening en legitimatie rijker. Morgen nog maar bellen voor een doktersverklaring, dat ophalen, alles kopieren en aangetekend versturen....... Een paar uurtjes zoet met iets waar ik (en mijn vader) niet om gevraagd hebben!
vooral aangetekend. Het verbaasd me dat je een verkoop van honderden euro's wel via de telefoon mag doen, maar het ongedaan maken niet..... De juffrouw aan de telefoon gaat nergens op in en snauwt me toe dat ik moet schrijven en vooral veel handtekeningen overal op moet zetten en dan heel hard moet gaan zitten bidden of ze met hun hand over het hart willen strijken..... (ik geef toe...dat laatste zei ze niet....)
Nu maar hopen dat al mijn "bewijsstukken" voor hen een "terecht verzoek" is. Ook zo'n rekbaar en vaag begrip!

Het maakt me boos! En niet zozeer om die paar tientjes die het mijn vader misschien meer kost, maar om de mentaliteit die er heerst om die paar tientjes te verdienen!
En of de klant nou 28 is of 81 Wil je op deze manier je product verkopen? Maakt je dat trots? Heb je dan aan het eind van de dag eer van je werk. Ga je met een voldaan gevoel naar huis. Met een gevoel dat je mensen blij hebt gemaakt, dat je ze iets hebt gegeven waar ze blij mee zijn zijn?
Ik kan het me werkelijk waar niet voorstellen..........

-wordt vervolgd-

beste.....

beste meneer confectiemode,

Gister en vandaag heb ik mijn humeur weer bijna door u laten verpesten en ik heb besloten dat ik er klaar mee ben. Klaar met uw hautaine houding en denigrerende uitlatingen naar mij toe.
Het word tijd dat u eens om u heen gaat kijken want ik ben vast niet de enige die het helemaal spuugzat is.
Ik sta me in veel te kleine hokjes te wurmen in iets waarvan ik bij voorbaat al weet dat het kansloos is. het idiote is dat ik er toch steeds weer intrap. Deels uit noodzaak, ik bedoel de maatschappij eist nu eenmaal dat ik enige relatie met u onderhoud en deels uit eigenbelang.
Maar elke keer weer lopen ontmoetingen tussen ons uit op een enorme teleurstelling. En zeg nu niet dat dat aan mij ligt! Ik open telkens weer de dialoog, maar ik moet altijd weer naar jou toekomen, ik ren bij tijd en wijle rondjes en zeg nee tegen elk gebakje in de hoop dat je me dan weer aardig gaat vinden...tevergeefs. Het is nooit genoeg lijkt wel.
Wanneer doet jij eens wat voor mij?
Kijk ik weet best dat ik iets teveel van mezelf ben.... en al dat teveel zit op plekken waar jij tekort schiet. Het zou leuk zijn als jij me nou eens tegemoet zou komen in dat meer van mijzelf.
Maar in plaats van meedenken en meevoelen grijp ik altijd mis. Wat ik tref is geschikt voor mensen die helemaal niks teveel van zichzelf hebben, of naar mijn idee zelfs te weinig hebben.
Ik kijk wel eens stiekem om mee heen en vraag me wel eens af of ik op de volwassen-ogende-baby-afdeling sta of echt op de afdeling damesmode.
Het verbaast me dat de maat waar "all of me" in past altijd is uitverkocht, of nee eigenlijk sterkt me dat en verbaast me dat helemaal niet. Ik ben niet de enige!
En weet u meneer confectie, ik ben het zat dat u mij een complex aanpraat. Dat u doet alsof ik nog meer ben dan dat ik me al voel. Ik wil geen rondjes hoeven rennen voor u, ik wil geen wortels eten voor uw ideaalbeeld.
Ik weet dat mijn billen te bol zijn, mijn buikje niet meer strak is. en er over het grote geheel wel een paar centimetertjes afmag. Maar dramatisch.....nee! Ik blijf absoluut nog binnen de gezonde normen en zit niet eens in de rode zones. Maar die rode zones weet u wel direct te suggereren als ik me terugtrek met een van uw creaties in zon veel te klein hokje met gordijnen die altijd net niet helemaal sluiten...... wat dan wel weer past bij dat wat ik bij heb.....dat sluit meestal ook niet helemaal......
Ik begin de balen te krijgen van de nummertjes in de creaties, want met elk hoger nummertje stijgt mijn gevoel van "niet goed" Stiekem maakt u uw creaties expres kleiner en de nummertjes hoger en mijn frustratie stijgt mee met elk nummertje.
De grote nummertjes hangen ook altijd zo lekker apart, met borden (ook groot) erboven met "grote nummertjes" erop, alsof je dat zelf al niet weet. Met tig stempels op je hoofd met "te groot", "te veel", "te bol", "te rond" dwaal je tussen die rekken.
Ik heb besloten dat ik er klaar mee ben.Je maakt mij niet meer gek met je barbiepoppenbroekjes en ieniemieniebabytruitjes.!
Met opgeheven hoofd en ronde billen ga ik voortaan door de rekken.......
Dit ben ik..... niks minder, maar ietsjes meer!

afscheid nemen bestaat wel......

het was vandaag een bewogen dag. En vanavond bedacht ik me drie vormen van afscheid op een dag.... het was wat veel van het goede! Leeg en uitgeblust kon ik aan tafel aan schuiven. Zoonlief heeft gekookt glaasje wijn erbij en de dag even rustig laten inzakken.

Afscheid is er op zoveel manieren. Vandaag druk geweest met de situatie rondom mijn vader, zijn alzheimer maakt een duikvlucht naar beneden en na ochtend vol zorg en geregel realiseer ik me dat ik stukje bij beetje afscheid neem van de vader die mijn vader was. Hij kan niet meer die vader zijn die hij was en in zijn ogen zie ik angst, onzekerheid en machteloosheid. Het is een vreemd soort van afscheid. Hij is er nog wel....maar eigenlijk ook niet meer. Heel lang was het evenwicht dan wel wankel, maar wel stabiel. De stabiliteit is even weg en ik realiseer me dat de achteruitgang nu onomkeerbaar is in gezet.

Daarna rijd ik door naar het afscheid van een van mijn cliënten. Zo kort na het afscheid van een lief vriendinnetje valt het me zwaar om in een zaaltje van een crematorium te zitten. Oké hier gaat het om een persoon van 89, met een lang en goed leven achter zich in plaats van die jonge vrouw van 39 met nog een heel leven voor zich. Maar even goed is het een afscheid van het leven. Ik zie verdriet en gemis bij de familie om hem heen. Ik spreek woorden van medeleven en neem samen met het afscheid van mijn client ook afscheid van de familie, mijn contact met hen eindigt samen met de zorg rondom voor hun vader.

Hierna schud ik mijn veren en rijd door naar mijn werk. 3 van mijn cliënten van het woonzorg centrum verhuizen naar een verpleeghuis. Ik ga kijken waar ze komen te wonen, praat met familie en begroet "mijn" bewoners op hun nieuwe stekkie. stuk voor stuk zijn ze dementerend en ook zij nemen langzaamaan afscheid van de dagelijkse realiteit om hen heen. Na de zorg rondom mijn vader is dit een confronterend tafereeltje.
Ik neem afscheid van "mijn" bewoners en hun familie. Ik heb voor ze gezorgd, mijn taak zit erop en ik geef het stokje door aan mijn collega's.

Afscheid nemen bestaat dus wel degelijk..... en ik deed het vandaag van heel dichtbij........

big brother is watching..........

nederland is volgens mij hét land waar je de gordijnen stevig dicht houd, je elkaar vooral niet groet op straat en waar je de heg om je tuin zo hoog mogelijk maakt.
Kom niet te dicht in mijn comfort zone en don't though my privacy! Nou ja dat kan en dat mag. Ik heb id een heggetje om "mijn" tuin en trek de gordijntjes savonds een standje lager. Dat groeten op straat doe je in een dorp nog wel.
Niets verbaasd mij dan meer dan nederland hun hele leven wel in de etalage voor het hele land te grabbel willen gooien, hebben we ooit nog afkeurend gesproken over big brother? inmiddels doen we niet anders meer.... want.....
Als je een beetje pech hebt begint je leven al op tv omdat je ouders zich hebben opgegeven voor "de bevalling" Geheel ongevraagd en zonder enige vorm van visagie stap je het leven in! Oke, je ouders zijn de beroertste niet, kopen een playstation en elke week patat en mac donalds. Dat je daarna weer op tv bent bij "help mijn kind is te dik" tja.....kleinigheidje blijf je houden. Om het goed te maken mag je meedoen met "puberruil" even zien dat andere ouders echt veel beter zijn!
Na je pubertijd stap je in "take me out" of welk ander dating-programma dan ook om de man/vrouw van je dromen te vinden. Je kunt je natuurlijk ook nog aanmelden voor "oh oh cherso". Om je vriendje te behagen doe je nog even mee aan genante lijven of aanverwant programma voor een stel nieuwe borsten, lippen of heupen. Mocht je ergens toch een ruzietje met je liefje moeten oplossen gaan we bij ALl you need is love op de bank zitten en dan komt het echt goed. Als dan alles helemaal compleet is meld je aanstaande zich aan bij linda de mol en haar "love letters" en je doet een live aanzoek! Kun je jezelf staande houden op de taart, dan mag je zelfs trouwen op TV!! Oh nee, van te voren gaan we nog even via "het spijt me" en het familie diner" de banden in de familie weer aanhalen en de scheurtje lijmen. Als je trouwen niet precies weet wie je vader is dan meld je je bij DNA onbekend, wel zo fijn om met je eigen vader aan het bruiloftsdiner te zitten tenslotte. Is je schoonmoeder nog ergens in een ver warm land dan regelen we dat via "spoorloos" geen probleem
Als pasgehuwde wil je natuurlijk een leuk huisje, dus we gaan via "droomhuis gezocht" of als je wat creatiever bent bij "het blok" en zo kom je dan je nieuwe woning. Na een paar jaar laat je dat dan weer een beetje vertimmeren in "eigen huis en tuin", of je gaat zelf aan de slag in "bouwval gezocht"  Het enige nadeel van dat leuke huis zijn de buren, dus via "herrie met de buren" vecht je een struikjes oorlog uit bij "de rijdende rechter".
De hobby die je nog zo schattig vond bij je vriendje blijkt bij nader in te zien razend ergerlijk dus "help mijn man heeft een hobby" komt je redden en als het echt uit de klauwen giert hebben we nog "mijn leven in puin".
Mocht de zaak van je man dan failliet gaan, je niet rond kan komen met 6 kinderen van een baantje als thuiszorg hulp dan gaan we huilend en wel voor "uitstel van executie" ze pimpen voor de zoveelste keer je huis en safe bij the bell ontsnap je dan net aan een dramatisch faillissement. godzijdank.
Inmiddels zijn ook onze kinderen bij de "bevalling" landelijk geboren. het word letterlijk, WIJ zijn blij met de geboorte van...... dat we na 2 jaar de kinderfluisteraar nodig hebben... ach, we zijn blij dat ie er is zullen we maar zeggen. Laat ik het dan nog maar niet hebben over wat martin gaus allemaal heeft gedaan voor en met onze viervoeter. en ook voor onze genante lijven is er genoeg keus....erover praten, laten verspijkeren...alles kan!
Nu kunnen we ook "echtscheiden" op tv. In stappen en binnen twee maanden zijn de papieren getekend, de inboedel verdeeld en de kinderen op de hoogte gebracht. De rest van je dorp weet ook meteen van al je vuile was! Altijd fijn.
Nog even en we mogen ook live sterven op tv. In het kader van alle medische programma's denk ik dat het een logisch gevolg is.....

Willen we dit nou echt allemaal? is er niet een middenweg tussen de gordijnen potdicht en alles wagenwijd open? Het is TV maken zonder grenzen maar misschien moeten we gewoon weer terug naar de tijd dat spel zonder grenzen op TV was.... vet uitglijden over een zeephelling.... nee dan stond je pas voor schut!
Big brother is watching you.....ik trek mijn gordijnen vanavond toch maar een klein eindje dicht, de buren zouden eens kunnen zien dat ik naar hollands got talent kijk......

overspel

nog niet zo heel lang geleden kreeg ik bevestigt wat ik eigenlijk al wist....mijn man gaat vreemd...hij gaat gewoon hartstikke vreemd. Ik had de symptomen natuurlijk moeten herkennen maar ik was denk ik nog in de ontkennende fase. Maar nu kan ik er niet meer om heen. Ik zie een wazige blik in zijn ogen als hij over haar praat en zie lijdzaam toe hoe hij op zaterdag in zijn auto stapt om haar toch even te bezoeken.
Hij is gewoon verliefd, tot over zijn oren!!! Wanneer ik denk dat het maar een bevlieging is en dat het vanzelf weer over gaat dan kom ik bedrogen uit. Er zijn al heel wat euro's verspijkert in die nieuwe relatie. Waar ik na 5 jaar zeuren, drammen en zaniken nog geen nieuwe badkamer heb heeft deze dame het in een oogopslag voor elkaar. Jij wilt een badkamer liefje, maar natuurlijk, met een mega walk in bath erbij, no problem, stortdouche, natuurlijk schatje.......
Kijk ik ben best tolerant, trouw tot de dood ons scheidt is met de huidige levensverwachting van de mens natuurlijk ook wel heel erg lang en eerlijk zullen we alles delen is er met de paplepel in gegoten dus waarom niet de aandacht van manlief delen. Maar ergens heb ik dan toch ook wel weer mijn grenzen. Je stelt toch ergens een soort van kaders in je leven.
Wanneer ik in de auto dan een opsomming hoor van al haar geweldige kwaliteiten dan zucht ik even heel diep. Ik weet dat ze mooie ogen heeft, dat haar huid zo mooi is, dat ze zo mooi gebouwd is....o lala wat een figuurtje en die lippen.....om te zoenen. Uiteraard is ze daarnaast ook nog begripvol, luistert ze zo goed en spreekt nooit tegen. Vecht tegen zo een waslijst maar eens op! Mijn ogen met −5 zijn ook niet meer wat het geweest is, mijn huid begint toch echt tekenen van verval, of beter verzakking, te vertonen en ja mijn figuurtje kun je niet meer in een verkleinwoord vatten! Ik denk daarintegen dat ik best begripvol ben en ook goed kan luisteren maar ja dat tegenspreken he.... dat wil nog wel eens misgaan!
Ik sta nu op een belangrijke kruising in het leven voel ik....... Wat doe ik, ga ik die concurrentie strijd aan of gok ik erop dat gezond verstand zal zegevieren. Of moet ik gewoon mijn verlies erkennen en het veld met opgeheven hoofd verlaten? Ik weet het niet. Ik voel ergens toch wel een gevoel van ongenoegen opkomen en eigenlijk voel ik me een enorme loser.
Het wordt denk ik stikken of slikken want ik leg het af, echt ik leg het mega af. En dat bezorgt me het schaamrood op mijn kaken want ik verlies van partij die je amper een partij kunt noemen en toch gebeurt het!
In al mijn goedheid en met al mijn investeringen in de afgelopen 20 jaar verlies ik het gewoon van een VIS! pardon een koi karper.
Madame wacht nog even tot haar onderkomen is verbouwd tot de voor haar acceptabele normen dus buiten een op wolken lopende man moet ik ook nog een tuinverbouwing zien te overleven.
Ik ga het maar zwijgend aanzien, 10 kilo afvallen, mijn velletje scrubben en daarna mijn zeemeerminnenstaart maar eens opzoeken, contactlenzen in en dan maar knipperen......misschien helpt dat!

mag ik u helpen.........

Een middagje meubelboulevard......het koste me eerst al weken voordat ik manlief zover had en nou gooide de sneeuw bijna roet in het eten! Maar goed we zijn geweest en ik begrijp nu nog minder waarom de mensen massaal op elke 2e feestdag hierheen vluchten.
De helft van de meubels is niet jouw smaak maar daar loop je snel aan voorbij en die zeggen niks, maar die verkoopsters zijn ook niet je smaak en die houden hun mond niet dicht!
Ik weet niet over welke kwaliteiten je moet beschikken om hier te kunnen werken maar volgens mij staat onnozelheid hoog op dat lijstje.

Het begint al bij binnenkomst, "welkom, we zijn blij dat u er bent" hallo zeg....overdrijf je niet een beetje, ik weet dat het crisis is maar zo erg? Vervolgens komt dan de vraag "wilt u even rondkijken?" Ik vraag me werkelijk af wat je bezielt als je een dergelijke vraag stelt wanneer je in een showroom werkt. Ik ben benieuwd wat ze had gezegd als ik had gevraagd of ze me wilde blinddoeken omdat "dat zo lekker uitzoekt"
Steevast kwam ook de vraag of ik koffie wil.... ik zie het verband rondlopen, meubels en koffie niet zo. Vind het ook niet handig om met zon bekertje automaten kledder door een zaak te lopen en bij elke bank te moeten zeggen "hou effe vast schat" want om mijn bekertje zonder onderzetter op elke houten salontafel te zetten....thuis staat er de doodstraf op dus dat doe ik bij een ander ook niet. Geen goed combi wat mij betreft.
Een meisje kwam ons heel enthousiast vertellen dat de banken allemaal in andere kleuren of stoffen geleverd konden worden. Briljant denk ik dan.... elke kleur vraag ik voorzichtig. Yep elke kleur verteld ze trots. Zou ze nu werkelijk denken dat ze uniek is met deze service?

Op zich is zon zaak doorlopen niet zo erg. Je weet wat je mooi vind, vind je iets wat je mooi vind dan ga je erop zitten, zit hij niet lekker dan valt hij af, kipsimpel, en onder de streep hou je dan uiteindelijk niet zo heel veel over.
Een mevrouw merkt op dat we wel heel snel over de 1e verdieping zijn gecrossed en vraagt of we "iets speciaals zoeken" de neiging is groot om te zeggen, " nee joh, doe maar wat, maakt niet uit, als het maar gewoon is.... zie maar" Ze vraag ook nog vriendelijk of we de catalogus meewillen .... staan daar dan wel de speciale dingen in vraag ik me af.... of meer van het gewone zelfde. Ik bedank er maar vriendelijk voor.

Wanneer je dan eindelijk een bank waar je " ja" tegen zegt tegen komt heeft die meteen een prijskaartje waarbij je denkt " best arrogant van een bank om dat van zichzelf te vinden" maar het triggert dan ook wel weer. Hij zit ook nog heerlijk, leuke details en het juiste leertje erop.
Tot de verkooptrol zich aan ons opdringt en, echt waar, aan ons vraagt "heeft u er de ruimte wel voor" (voor de beeldvorming het gaat om een pittige hoekbank met chaise lounge deel) Nee mevrouw, we wonen in een stacaravan maar we vinden deze zo leuk....wat denkt u.....gaat dat lukken? Deze dame dicht ons haar eigen kwaliteiten toe..... niet handig! Met een papiertje met alle maatvoeringen verlaten we de winkel. We beloven onze stacarvan eerst op te gaan meten.... Ze vraagt nog of ik een vervolgafspraak wil..... Schat er is geen hond in de winkel en jij wil dat ik een tijds afspraak maak??? sorrie maar heb je enig idee hoe koopgedrag in elkaar steekt? Je bent toch vrouw, kom op nou!

Dus lieve meubelboulevartwinkelmeisjes.... als ik de volgende keer in de winkel kom, dan wil ik graag even rondkijken, ik hoef geen koffie en ja ik zoek iets speciaals, maar ik ben gelukkig nog prima is staat om dat ZELF te doen. Wanneer ik dan een keus heb gemaakt dan mag jij opschrijven wat ik wil hebben. En ja.... dan wil ik wel een kopje koffie.......met suiker graag

lullen in de ruimte

Praten, ik kan het al een jaartje of 40, graag, veel en vaak. Oeverloos zwetsen over niks......heerlijk. Kan ik ook erg goed.

Wat ik sinds vandaag ook goed kan is lullen in de ruimte. 

Ik hoor mezelf en huiver. Nu hoor ik verschillende mensen denken " deed ze dat laatste maar vaker dan is ze misschien eens stil" maar dit lullen in de ruimte heeft een hoger doel. 

Ik bereid me voor op een 7 minuten durend eindbetoog wat ik geacht wordt te houden aanstaande donderdag. Het laatste onderdeel van mijn opleiding tot goed EVV-er (Eerst Verandwoordelijk Verzorgende).

Ik heb heel vaak gezegd tijdens mijn opleiding tot verzorgende nivo 3. Never ga ik de EVV opleiding doen,ik kijk wel uit, veel meer werk voor weinig, geen boeken meer voor mij, ik vind het mooi zo en ik ben te oud voor die flauwekul.... en zie hier

Ik loop rondjes door de kamer met een stopwatch probeer de eeeeh's en uuuuuh's te vermijden, zwaai driftig met mijn armen en kladder spiekbriefjes vol naast een powerpoint presentatie. 

Er is niemand thuis.....dat scheelt! Manlief heeft een paar overwerk avonden en ik denk dat hij er blij mee moet zijn. Want na de zoveelste herhaling van mijn "ik ga op reis" presentatie wordt het echt slechter als de 100 ste herhaling van de het kleine huis op de prairy!

een 7 minuten durend betoog.....Het leek me mega veel maar mijn laatste meting was 10 minuten al heb ik toen wel een paar keer moeten spieken op mijn briefje..... want die steekwoorden op powerpoint zijn handig als je daarna weet wat je er ook al weer achter had bedacht. Maar goed er moet wat tijd af, niet meer lullen als nodig is want dan krijg je direct weer zo'n naam!

Kortom er met nog wat geschaafd worden aan mijn betoog, ik moet er als het ware nog 3 minuten aflullen, of veeeeel sneller gaan praten. 

Maar goed ik heb nog 2 dagen om te oefenen voor dat ik voor het echie moet. 

Ik mag dus nog 2 dagen lekker lullen in de ruimte!!!

bolletjes slikker

Z'on jaar of vijf geleden kreeg ik waarschijnlijk de kolder in de kop, want ineens zat ik ergens in Amsterdam op een keukenkrukje, ik stak mijn tong uit ..... en liet er een naald doorheen steken!
Met een gezwollen tong en piercing weer naar huis. Na 2 weken olvarit en 3 kilo gewichtsverlies is het grootste leed weer geleden. Ik kan weer praten, eten en niet geheel onbelangrijk....zoenen!
Maar goed die spijker zit nog steeds in mijn tong. Ik heb er geen last van, geen lol van, geen gemak van.....maar toch mis ik hem in mijn mond als hij eruit gaat voor een poetsbeurtje.
Mijn tandarts heeft al gevraagd wanneer ik zelf denk te oud te zijn voor deze gekkigheid maar ik denk dat ik hem gewoon laat zitten zodat ik als 80 jarige tandloos en wel die jonge zusters kan laten schrikken door gewoon keihard mijn tong uit te steken.

Maar goed, het ding zit er gewoon en dat gaat altijd goed, tot er zo af en toe ineens een spontane aanval van metaal lamheid optreed en de bolletjes van mijn piercing afrollen. altijd op een fout moment (achter het stuur op de snelweg met 160 op de linkerbaan is een fout moment!)
Vanmorgen was het weer zover. Ik was lekker vroeg eruit, lekker teuten bij het onbijt, brood smeren, kopje thee, briefje schrijven voor lau. Op het moment dat ik de deur uit wil gaan staat lau bovenaan de trap, ik licht haar even in over de briefjes en mijn werktijden en dan doe ik slik....... en dan dan ik hu.... was dat.... jep bolletje weg. Nu hebben we in de loop der tijd wel wat onderdelen verzameld dus hup groot licht aan, bak uit de kast en passend bolletje zoeken terwijl de klok naar "je-moet-nu-echt-weg" tikt.
Ik kan zo gauw niks fatsoenlijks vinden dus ik loop vandaag met een paars, roze,blauw,geel groen balletje op mijn tong. En waar ik die andere nooit merkte (behalve als hij weg is) zo voelde ik deze de hele dag, te groot, te zacht materiaal en viel er steeds af.

Vanavond bij het eten ging het dan ook wederom mis, na de eerste hap tagliatelle met gewokte garnalen, champignons en tomaten gleed de toverbal vrolijk mee naar beneden! Weer op de kop in het doosje en godzijdank een mooi, klein, stalen balletje ligt daar te wachten. We schroeven de handel weer vast en eten lekker verder.

Nu maar hopen dat de garnalen niet schrikken van een zilver balletje en een toverballetje in mijn buik! misschien gaan ze er wel mee spelen, hebben ze ook wat te doen!
En nee...... ik ga morgen niet zoeken!

welterusten

Ik drijf mijn man tot wanhoop......dat doe ik eigenlijk al z'on jaar of 23 .....
Ik maak een enorme puinhoop, laat een spoor van wol na door het hele huis, schijn ondanks mijn kast vol niks om aan te trekken bij tijd en wijle toch teveel uit te geven en laat gemiddeld 1x per 2 jaar een tas (met inhoud) bij de Mac staan. Bij mij heeft een paspoort/rijbewijs de tijd niet om te verlopen, voor die tijd is hij alweer een keer kwijt geweest! Ik ben absoluut geen huishoudelijk wonder en ik kijk niet op een krasje meer of minder op een tafel.
Maar goed al die (zeg nou zelf) geringe onhebbelijkheidjes is hij al wel aan gewend inmiddels en na een nachtje slapen is het meeste leed altijd wel weer geleden.

In dat laatste schijnt nu het probleem te zitten..... Ik heb een nieuwe onhebbelijkheid ontwikkeld..... ik snurk. En aldus mijn mede huisgenoten is dat inmiddels geen geringe onhebbelijkheid meer.
In het verleden heb ik wel vaker gesnurkt, maar dat viel dan samen met een opgezwollen buikpartij en was na een periode van 9 maanden over. Nu is er geen sprake van een gezwollen buikpartij (nou ja klein beetje dan....) en over 9 maanden is er echt geen beschuit met muisjes.(sorry)  Kortom geen overzichtelijk, duidelijk afgebakend en gekaderd "het is over 8 maanden over" onhebbelijkheidje.

Op zolder slapen is geen optie (voor mijn man), want als er vrienden/vriendinnen blijven slapen (op zolder) is er de volgende dag gegniffel alom aan tafel, ik kijk niet op een plafonnetje meer of minder blijkbaar en mijn zoon heeft al voorzichtig gevraagd of ik eigenlijk wel een vergunning heb.... een kap (zaag) vergunning wel te verstaan!
Kortom ik maak echt een enorme tering herrie snachts!
Dat dit de verstandhouding er niet beter op maakt mag duidelijk zijn, want dat "nachtje erover slapen" valt nu weg he,  en ook de wallen van manlief worden er niet minder om.... Tijd voor aktie.

Het neusknijpen, draaien en wakker maken tijdperk zijn we voorbij dus we moeten over op de harde maatregelen en zo sta ik bij de lokale drogisterij voor een schap "zelfhulp middelen" zoals die zo duur heten. Ik denk persoonlijk dat het inde categorie "stieren-poep" middelen valt maar goed ik tel 15 euro neer voor een thuis knutsel pakketje.
Het staat eerst drie dagen op mijn nachtkastje maar als manlief dan echt met bed uitzetting gaat dreigen lees ik toch maar eens de bijsluiter. Met die aktie alleen ben ik niet geholpen (= uitgeprobeerd) en dus moet ik eraan geloven. Een spriets busje" met handig en verstelbaar richtpijpje sprayt U 4-5x in de keelholte. Het zit overal en het pijpje is iets te verstelbaar geloof ik...... maar ala even oefenen en ik zit rechtop in bed...... frisse mintsmaak?....een family pack fisherman's friends is hier kinderspel bij! kolere ik mag hopen dat dit gaat helpen anders klaag ik ze aan wegens poging tot vergiftiging.
In de verpakking zitten ook nog ergonomische en hypoallergene vleugens die je op je neus moet plakken....Ik besluit (zonder overleg) die in het doosje te laten zitten, als ik die op mijn neus ga plakken dan hoeven we niet meer in een bed te slapen.....dan gebeurt er echt nooit meer wat.

Vol goede moed en met een frisheid van 7 ijsschotsen in mijn keel doen we het licht uit.
En raad eens........Als we wakker worden heeft manlief een deja vu naar een jaar of 15 geleden..... toen er voor het eerst geen huilend kind was en geen nachtelijke voeding meer.....Hij heeft een hele nacht doorgeslapen!!!! Ik ben zo blij voor hem!
Ik zeg geen goedemorgen meer als ik wakker word, maar "heb ik herrie gemaakt"
Dus sorrie schat voor alle slapeloze nachten.... Ik zal braaf sprayen!

Ik pak mijn oude patroon van rommelen en chaos weer op.....het kan weer. Alles drijft gelukkig weer rustig over ......na een nachtje slapen!
Weltrusten schatje!

Memory lane

Het nieuwe jaar beginnen met een reis terug in de tijd. Dat begon allemaal een maand of wat geleden. Foto's op Facebook, een jaar of 9 oud, kerstspel, musical en andere kiekjes. Wat een nostalgie! Het lijkt gister maar inmiddels zijn mijn eigen kinderen die leeftijd al ruimschoots ontgroeid. Die kiekjes zijn echt al meer dan 30 jaar geleden gemaakt! 32 jaar geleden om precies te zijn! we hebben het over 1979-1980
Van het een komt het ander en zo komt het dat ik gister terug was in mijn geboorteplaats, me verwonder over alle nieuwe gebouwen en aha belevingen ervaar bij bekende plekken! Hoe lang is het niet geleden dat dit "mijn" stad was, waar ik alles kende. En ondanks dat ik hier al zo lang niet meer woon, de weg niet meer ken en de winkels niet meer herken blijft dit toch een gevoel geven van "thuis komen"
Samen met de straten en winkels komen er weer heel veel herinneringen naar boven.

Een reünie met klasgenoten uit de 5e klas begint met een hapje eten en wijntje slurpen met mijn vriendinnetje en buurmeisje van  z'on 25 jaar geleden. In 3 uur tijd komt die 25 jaar in sneltrein vaart voorbij en komen er allerlei herinneringen weer terug. weet je nog dit, weet je nog dat.....
In de kroeg druppelen langzaam aan meer 5e klassers binnen, inclusief de meneer van weleer! (die we nu gewoon Jan mogen noemen)  Een feest van herkenning.
Het valt me op dat iedereen elkaar meteen herkent, en natuurlijk helpt faceboek en alle andere social media daar wel aan mee maar eigenlijk zijn de gezichten van nu nog net als de gezichten van toen. Er zijn wat centimeters, kilo's en rimpeltjes bijgekomen maar verder...... We zijn weer even terug in die 5e klas, toen meneer Sijstermans nog gewoon een lange baard had en Patrick het ondeugendste jongetje uit de klas was. Er komen stukken musical voorbij (....wij zijn de groene mannetjes.....), hoe vaak gingen we nou naar het ossekopke? en wie weet hoe het met anderen uit de klas is vergaan? Er wordt veel gelachen, er zijn veel anekdotes van toen en er is veel te kletsen over het nu.

snachts ga ik weer richting "huis" Ja mijn thuis is nu echt hier in het gelderse, hier woon ik inmiddels langer als ik ooit in het bredaase gedaan heb, hier speelt zich mijn leven af, hier zijn mijn kinderen geboren.... (Al mis ik het carnaval nog steeds enorm!)
Maar wat was het geweldig om weer even terug te zijn!!
We zijn nog lang niet bijgepraat en uitgepraat in een avond maar dat geeft niet want de plannen voor een volgende reünie liggen op de plank!
Ik heb er nu al zin in!!