overspel

nog niet zo heel lang geleden kreeg ik bevestigt wat ik eigenlijk al wist....mijn man gaat vreemd...hij gaat gewoon hartstikke vreemd. Ik had de symptomen natuurlijk moeten herkennen maar ik was denk ik nog in de ontkennende fase. Maar nu kan ik er niet meer om heen. Ik zie een wazige blik in zijn ogen als hij over haar praat en zie lijdzaam toe hoe hij op zaterdag in zijn auto stapt om haar toch even te bezoeken.
Hij is gewoon verliefd, tot over zijn oren!!! Wanneer ik denk dat het maar een bevlieging is en dat het vanzelf weer over gaat dan kom ik bedrogen uit. Er zijn al heel wat euro's verspijkert in die nieuwe relatie. Waar ik na 5 jaar zeuren, drammen en zaniken nog geen nieuwe badkamer heb heeft deze dame het in een oogopslag voor elkaar. Jij wilt een badkamer liefje, maar natuurlijk, met een mega walk in bath erbij, no problem, stortdouche, natuurlijk schatje.......
Kijk ik ben best tolerant, trouw tot de dood ons scheidt is met de huidige levensverwachting van de mens natuurlijk ook wel heel erg lang en eerlijk zullen we alles delen is er met de paplepel in gegoten dus waarom niet de aandacht van manlief delen. Maar ergens heb ik dan toch ook wel weer mijn grenzen. Je stelt toch ergens een soort van kaders in je leven.
Wanneer ik in de auto dan een opsomming hoor van al haar geweldige kwaliteiten dan zucht ik even heel diep. Ik weet dat ze mooie ogen heeft, dat haar huid zo mooi is, dat ze zo mooi gebouwd is....o lala wat een figuurtje en die lippen.....om te zoenen. Uiteraard is ze daarnaast ook nog begripvol, luistert ze zo goed en spreekt nooit tegen. Vecht tegen zo een waslijst maar eens op! Mijn ogen met −5 zijn ook niet meer wat het geweest is, mijn huid begint toch echt tekenen van verval, of beter verzakking, te vertonen en ja mijn figuurtje kun je niet meer in een verkleinwoord vatten! Ik denk daarintegen dat ik best begripvol ben en ook goed kan luisteren maar ja dat tegenspreken he.... dat wil nog wel eens misgaan!
Ik sta nu op een belangrijke kruising in het leven voel ik....... Wat doe ik, ga ik die concurrentie strijd aan of gok ik erop dat gezond verstand zal zegevieren. Of moet ik gewoon mijn verlies erkennen en het veld met opgeheven hoofd verlaten? Ik weet het niet. Ik voel ergens toch wel een gevoel van ongenoegen opkomen en eigenlijk voel ik me een enorme loser.
Het wordt denk ik stikken of slikken want ik leg het af, echt ik leg het mega af. En dat bezorgt me het schaamrood op mijn kaken want ik verlies van partij die je amper een partij kunt noemen en toch gebeurt het!
In al mijn goedheid en met al mijn investeringen in de afgelopen 20 jaar verlies ik het gewoon van een VIS! pardon een koi karper.
Madame wacht nog even tot haar onderkomen is verbouwd tot de voor haar acceptabele normen dus buiten een op wolken lopende man moet ik ook nog een tuinverbouwing zien te overleven.
Ik ga het maar zwijgend aanzien, 10 kilo afvallen, mijn velletje scrubben en daarna mijn zeemeerminnenstaart maar eens opzoeken, contactlenzen in en dan maar knipperen......misschien helpt dat!