het was vandaag een bewogen dag. En vanavond bedacht ik me drie vormen van afscheid op een dag.... het was wat veel van het goede! Leeg en uitgeblust kon ik aan tafel aan schuiven. Zoonlief heeft gekookt glaasje wijn erbij en de dag even rustig laten inzakken.
Afscheid is er op zoveel manieren. Vandaag druk geweest met de situatie rondom mijn vader, zijn alzheimer maakt een duikvlucht naar beneden en na ochtend vol zorg en geregel realiseer ik me dat ik stukje bij beetje afscheid neem van de vader die mijn vader was. Hij kan niet meer die vader zijn die hij was en in zijn ogen zie ik angst, onzekerheid en machteloosheid. Het is een vreemd soort van afscheid. Hij is er nog wel....maar eigenlijk ook niet meer. Heel lang was het evenwicht dan wel wankel, maar wel stabiel. De stabiliteit is even weg en ik realiseer me dat de achteruitgang nu onomkeerbaar is in gezet.
Daarna rijd ik door naar het afscheid van een van mijn cliënten. Zo kort na het afscheid van een lief vriendinnetje valt het me zwaar om in een zaaltje van een crematorium te zitten. Oké hier gaat het om een persoon van 89, met een lang en goed leven achter zich in plaats van die jonge vrouw van 39 met nog een heel leven voor zich. Maar even goed is het een afscheid van het leven. Ik zie verdriet en gemis bij de familie om hem heen. Ik spreek woorden van medeleven en neem samen met het afscheid van mijn client ook afscheid van de familie, mijn contact met hen eindigt samen met de zorg rondom voor hun vader.
Hierna schud ik mijn veren en rijd door naar mijn werk. 3 van mijn cliënten van het woonzorg centrum verhuizen naar een verpleeghuis. Ik ga kijken waar ze komen te wonen, praat met familie en begroet "mijn" bewoners op hun nieuwe stekkie. stuk voor stuk zijn ze dementerend en ook zij nemen langzaamaan afscheid van de dagelijkse realiteit om hen heen. Na de zorg rondom mijn vader is dit een confronterend tafereeltje.
Ik neem afscheid van "mijn" bewoners en hun familie. Ik heb voor ze gezorgd, mijn taak zit erop en ik geef het stokje door aan mijn collega's.
Afscheid nemen bestaat dus wel degelijk..... en ik deed het vandaag van heel dichtbij........
Afscheid is er op zoveel manieren. Vandaag druk geweest met de situatie rondom mijn vader, zijn alzheimer maakt een duikvlucht naar beneden en na ochtend vol zorg en geregel realiseer ik me dat ik stukje bij beetje afscheid neem van de vader die mijn vader was. Hij kan niet meer die vader zijn die hij was en in zijn ogen zie ik angst, onzekerheid en machteloosheid. Het is een vreemd soort van afscheid. Hij is er nog wel....maar eigenlijk ook niet meer. Heel lang was het evenwicht dan wel wankel, maar wel stabiel. De stabiliteit is even weg en ik realiseer me dat de achteruitgang nu onomkeerbaar is in gezet.
Daarna rijd ik door naar het afscheid van een van mijn cliënten. Zo kort na het afscheid van een lief vriendinnetje valt het me zwaar om in een zaaltje van een crematorium te zitten. Oké hier gaat het om een persoon van 89, met een lang en goed leven achter zich in plaats van die jonge vrouw van 39 met nog een heel leven voor zich. Maar even goed is het een afscheid van het leven. Ik zie verdriet en gemis bij de familie om hem heen. Ik spreek woorden van medeleven en neem samen met het afscheid van mijn client ook afscheid van de familie, mijn contact met hen eindigt samen met de zorg rondom voor hun vader.
Hierna schud ik mijn veren en rijd door naar mijn werk. 3 van mijn cliënten van het woonzorg centrum verhuizen naar een verpleeghuis. Ik ga kijken waar ze komen te wonen, praat met familie en begroet "mijn" bewoners op hun nieuwe stekkie. stuk voor stuk zijn ze dementerend en ook zij nemen langzaamaan afscheid van de dagelijkse realiteit om hen heen. Na de zorg rondom mijn vader is dit een confronterend tafereeltje.
Ik neem afscheid van "mijn" bewoners en hun familie. Ik heb voor ze gezorgd, mijn taak zit erop en ik geef het stokje door aan mijn collega's.
Afscheid nemen bestaat dus wel degelijk..... en ik deed het vandaag van heel dichtbij........
1 comment:
Ik gooide er vandaag net een logje op over een uitstapje met mijn moeder. Wat worden ze oud! En wat triest dat je vader zo hard achter uit gaat.
In combinatie met je zware baan, zal dat inderdaad niet altijd makkelijk zijn.
Lief van je, dat je er voor iedereen bent! Sterkte!
Post a Comment