tele terreur

telemarkt verkopers..... zou er een onnozeler beroep bestaan in Nederland? samen met de meubelboulevard meisjes moet dit hoog in de stupide lijst staan.
Dag in, dag uit hetzelfde praatje houden en leuren met spullen waar niemand op zit te wachten en die niemand nodig heeft.
Hinderlijk, lastig, irritant.  Echt iedereen in Nederland heeft enorm de schurft aan die tele terreur
Dat die hele teleselling business nog niet eens zo stom is kwam ik van de week achter.
Slinks en doortrapt is een beter woord.

Geheel per toeval kom ik er bij mijn vader achter dat zijn telefoon abonnement bij de KPN is opgezegd.... zijn vriendin weet van niks en pa uiteraard ook niet, hij dementeert en ik ben al blij dat hij mij kan bellen!!
KPN haalt mij uit mijn droom, Uw vader is benaderd door de concurrent.....  aha....typisch gevalletje van tele terreur!
Ik google wat rond over het web en de haren rijzen mij ter bergen. De reputatie van dit fijne bedrijf (PRETIUM TELECOM) is op zijn zachts gezegd niet al te positief... ik kan wel zeggen een drama.
Ik val dan ook stijl achterover van mijn stoel als ik op de site een kopje zie "coulance regeling voor ouderen"  Ze zijn er schijnbaar wel mee bekend want ze besteden een heel hoofdstuk aan de kwetsbare groep ouderen van 72+  die "mogelijk niet de gevolgen kunnen overzien".....Bel ze dan niet denk ik dan!! Ze kunnen in hun fijne register zien dat mijn vader 81 is...
Nu kan ik er niet vanaf, want ja de 10 dagen zijn voorbij, ik wijs ze fijntje op hun regeling. Ja dan moet ik wel met goede argumenten komen zegt de juffrouw..... eh ja 81...."een kwetsbare groep ouderen" zoals ze zelf al noemen.... lijkt mij al genoeg argument.
Willens en wetens een groep mensen bellen die je zelf als "kwetsbaar" aanmerkt. Ben je dan goed bezig?
En ja ik weet ook dat niet elke 80 jarige seniel is, maar als een kwieke 80 jarige een ander abo'tje wil dan weet hij dat waarschijnlijk goed zelf te regelen
Dus ik weer op naar mijn vader,  uit proberen te leggen wat er gebeurt is..... ik dicteer hem een kort briefje en voel me triest als ik zie hoe onzeker hij naar de lijntjes kijkt en driftig zijn best doet goed te schrijven. Dan uitleggen dan ik echt zijn legitimatie moet meenemen om te kopieren.... Na heel wat kletsen ben ik een uur verder maar een briefje, handtekening en legitimatie rijker. Morgen nog maar bellen voor een doktersverklaring, dat ophalen, alles kopieren en aangetekend versturen....... Een paar uurtjes zoet met iets waar ik (en mijn vader) niet om gevraagd hebben!
vooral aangetekend. Het verbaasd me dat je een verkoop van honderden euro's wel via de telefoon mag doen, maar het ongedaan maken niet..... De juffrouw aan de telefoon gaat nergens op in en snauwt me toe dat ik moet schrijven en vooral veel handtekeningen overal op moet zetten en dan heel hard moet gaan zitten bidden of ze met hun hand over het hart willen strijken..... (ik geef toe...dat laatste zei ze niet....)
Nu maar hopen dat al mijn "bewijsstukken" voor hen een "terecht verzoek" is. Ook zo'n rekbaar en vaag begrip!

Het maakt me boos! En niet zozeer om die paar tientjes die het mijn vader misschien meer kost, maar om de mentaliteit die er heerst om die paar tientjes te verdienen!
En of de klant nou 28 is of 81 Wil je op deze manier je product verkopen? Maakt je dat trots? Heb je dan aan het eind van de dag eer van je werk. Ga je met een voldaan gevoel naar huis. Met een gevoel dat je mensen blij hebt gemaakt, dat je ze iets hebt gegeven waar ze blij mee zijn zijn?
Ik kan het me werkelijk waar niet voorstellen..........

-wordt vervolgd-

beste.....

beste meneer confectiemode,

Gister en vandaag heb ik mijn humeur weer bijna door u laten verpesten en ik heb besloten dat ik er klaar mee ben. Klaar met uw hautaine houding en denigrerende uitlatingen naar mij toe.
Het word tijd dat u eens om u heen gaat kijken want ik ben vast niet de enige die het helemaal spuugzat is.
Ik sta me in veel te kleine hokjes te wurmen in iets waarvan ik bij voorbaat al weet dat het kansloos is. het idiote is dat ik er toch steeds weer intrap. Deels uit noodzaak, ik bedoel de maatschappij eist nu eenmaal dat ik enige relatie met u onderhoud en deels uit eigenbelang.
Maar elke keer weer lopen ontmoetingen tussen ons uit op een enorme teleurstelling. En zeg nu niet dat dat aan mij ligt! Ik open telkens weer de dialoog, maar ik moet altijd weer naar jou toekomen, ik ren bij tijd en wijle rondjes en zeg nee tegen elk gebakje in de hoop dat je me dan weer aardig gaat vinden...tevergeefs. Het is nooit genoeg lijkt wel.
Wanneer doet jij eens wat voor mij?
Kijk ik weet best dat ik iets teveel van mezelf ben.... en al dat teveel zit op plekken waar jij tekort schiet. Het zou leuk zijn als jij me nou eens tegemoet zou komen in dat meer van mijzelf.
Maar in plaats van meedenken en meevoelen grijp ik altijd mis. Wat ik tref is geschikt voor mensen die helemaal niks teveel van zichzelf hebben, of naar mijn idee zelfs te weinig hebben.
Ik kijk wel eens stiekem om mee heen en vraag me wel eens af of ik op de volwassen-ogende-baby-afdeling sta of echt op de afdeling damesmode.
Het verbaast me dat de maat waar "all of me" in past altijd is uitverkocht, of nee eigenlijk sterkt me dat en verbaast me dat helemaal niet. Ik ben niet de enige!
En weet u meneer confectie, ik ben het zat dat u mij een complex aanpraat. Dat u doet alsof ik nog meer ben dan dat ik me al voel. Ik wil geen rondjes hoeven rennen voor u, ik wil geen wortels eten voor uw ideaalbeeld.
Ik weet dat mijn billen te bol zijn, mijn buikje niet meer strak is. en er over het grote geheel wel een paar centimetertjes afmag. Maar dramatisch.....nee! Ik blijf absoluut nog binnen de gezonde normen en zit niet eens in de rode zones. Maar die rode zones weet u wel direct te suggereren als ik me terugtrek met een van uw creaties in zon veel te klein hokje met gordijnen die altijd net niet helemaal sluiten...... wat dan wel weer past bij dat wat ik bij heb.....dat sluit meestal ook niet helemaal......
Ik begin de balen te krijgen van de nummertjes in de creaties, want met elk hoger nummertje stijgt mijn gevoel van "niet goed" Stiekem maakt u uw creaties expres kleiner en de nummertjes hoger en mijn frustratie stijgt mee met elk nummertje.
De grote nummertjes hangen ook altijd zo lekker apart, met borden (ook groot) erboven met "grote nummertjes" erop, alsof je dat zelf al niet weet. Met tig stempels op je hoofd met "te groot", "te veel", "te bol", "te rond" dwaal je tussen die rekken.
Ik heb besloten dat ik er klaar mee ben.Je maakt mij niet meer gek met je barbiepoppenbroekjes en ieniemieniebabytruitjes.!
Met opgeheven hoofd en ronde billen ga ik voortaan door de rekken.......
Dit ben ik..... niks minder, maar ietsjes meer!