lullen in de ruimte

Praten, ik kan het al een jaartje of 40, graag, veel en vaak. Oeverloos zwetsen over niks......heerlijk. Kan ik ook erg goed.

Wat ik sinds vandaag ook goed kan is lullen in de ruimte. 

Ik hoor mezelf en huiver. Nu hoor ik verschillende mensen denken " deed ze dat laatste maar vaker dan is ze misschien eens stil" maar dit lullen in de ruimte heeft een hoger doel. 

Ik bereid me voor op een 7 minuten durend eindbetoog wat ik geacht wordt te houden aanstaande donderdag. Het laatste onderdeel van mijn opleiding tot goed EVV-er (Eerst Verandwoordelijk Verzorgende).

Ik heb heel vaak gezegd tijdens mijn opleiding tot verzorgende nivo 3. Never ga ik de EVV opleiding doen,ik kijk wel uit, veel meer werk voor weinig, geen boeken meer voor mij, ik vind het mooi zo en ik ben te oud voor die flauwekul.... en zie hier

Ik loop rondjes door de kamer met een stopwatch probeer de eeeeh's en uuuuuh's te vermijden, zwaai driftig met mijn armen en kladder spiekbriefjes vol naast een powerpoint presentatie. 

Er is niemand thuis.....dat scheelt! Manlief heeft een paar overwerk avonden en ik denk dat hij er blij mee moet zijn. Want na de zoveelste herhaling van mijn "ik ga op reis" presentatie wordt het echt slechter als de 100 ste herhaling van de het kleine huis op de prairy!

een 7 minuten durend betoog.....Het leek me mega veel maar mijn laatste meting was 10 minuten al heb ik toen wel een paar keer moeten spieken op mijn briefje..... want die steekwoorden op powerpoint zijn handig als je daarna weet wat je er ook al weer achter had bedacht. Maar goed er moet wat tijd af, niet meer lullen als nodig is want dan krijg je direct weer zo'n naam!

Kortom er met nog wat geschaafd worden aan mijn betoog, ik moet er als het ware nog 3 minuten aflullen, of veeeeel sneller gaan praten. 

Maar goed ik heb nog 2 dagen om te oefenen voor dat ik voor het echie moet. 

Ik mag dus nog 2 dagen lekker lullen in de ruimte!!!

bolletjes slikker

Z'on jaar of vijf geleden kreeg ik waarschijnlijk de kolder in de kop, want ineens zat ik ergens in Amsterdam op een keukenkrukje, ik stak mijn tong uit ..... en liet er een naald doorheen steken!
Met een gezwollen tong en piercing weer naar huis. Na 2 weken olvarit en 3 kilo gewichtsverlies is het grootste leed weer geleden. Ik kan weer praten, eten en niet geheel onbelangrijk....zoenen!
Maar goed die spijker zit nog steeds in mijn tong. Ik heb er geen last van, geen lol van, geen gemak van.....maar toch mis ik hem in mijn mond als hij eruit gaat voor een poetsbeurtje.
Mijn tandarts heeft al gevraagd wanneer ik zelf denk te oud te zijn voor deze gekkigheid maar ik denk dat ik hem gewoon laat zitten zodat ik als 80 jarige tandloos en wel die jonge zusters kan laten schrikken door gewoon keihard mijn tong uit te steken.

Maar goed, het ding zit er gewoon en dat gaat altijd goed, tot er zo af en toe ineens een spontane aanval van metaal lamheid optreed en de bolletjes van mijn piercing afrollen. altijd op een fout moment (achter het stuur op de snelweg met 160 op de linkerbaan is een fout moment!)
Vanmorgen was het weer zover. Ik was lekker vroeg eruit, lekker teuten bij het onbijt, brood smeren, kopje thee, briefje schrijven voor lau. Op het moment dat ik de deur uit wil gaan staat lau bovenaan de trap, ik licht haar even in over de briefjes en mijn werktijden en dan doe ik slik....... en dan dan ik hu.... was dat.... jep bolletje weg. Nu hebben we in de loop der tijd wel wat onderdelen verzameld dus hup groot licht aan, bak uit de kast en passend bolletje zoeken terwijl de klok naar "je-moet-nu-echt-weg" tikt.
Ik kan zo gauw niks fatsoenlijks vinden dus ik loop vandaag met een paars, roze,blauw,geel groen balletje op mijn tong. En waar ik die andere nooit merkte (behalve als hij weg is) zo voelde ik deze de hele dag, te groot, te zacht materiaal en viel er steeds af.

Vanavond bij het eten ging het dan ook wederom mis, na de eerste hap tagliatelle met gewokte garnalen, champignons en tomaten gleed de toverbal vrolijk mee naar beneden! Weer op de kop in het doosje en godzijdank een mooi, klein, stalen balletje ligt daar te wachten. We schroeven de handel weer vast en eten lekker verder.

Nu maar hopen dat de garnalen niet schrikken van een zilver balletje en een toverballetje in mijn buik! misschien gaan ze er wel mee spelen, hebben ze ook wat te doen!
En nee...... ik ga morgen niet zoeken!

welterusten

Ik drijf mijn man tot wanhoop......dat doe ik eigenlijk al z'on jaar of 23 .....
Ik maak een enorme puinhoop, laat een spoor van wol na door het hele huis, schijn ondanks mijn kast vol niks om aan te trekken bij tijd en wijle toch teveel uit te geven en laat gemiddeld 1x per 2 jaar een tas (met inhoud) bij de Mac staan. Bij mij heeft een paspoort/rijbewijs de tijd niet om te verlopen, voor die tijd is hij alweer een keer kwijt geweest! Ik ben absoluut geen huishoudelijk wonder en ik kijk niet op een krasje meer of minder op een tafel.
Maar goed al die (zeg nou zelf) geringe onhebbelijkheidjes is hij al wel aan gewend inmiddels en na een nachtje slapen is het meeste leed altijd wel weer geleden.

In dat laatste schijnt nu het probleem te zitten..... Ik heb een nieuwe onhebbelijkheid ontwikkeld..... ik snurk. En aldus mijn mede huisgenoten is dat inmiddels geen geringe onhebbelijkheid meer.
In het verleden heb ik wel vaker gesnurkt, maar dat viel dan samen met een opgezwollen buikpartij en was na een periode van 9 maanden over. Nu is er geen sprake van een gezwollen buikpartij (nou ja klein beetje dan....) en over 9 maanden is er echt geen beschuit met muisjes.(sorry)  Kortom geen overzichtelijk, duidelijk afgebakend en gekaderd "het is over 8 maanden over" onhebbelijkheidje.

Op zolder slapen is geen optie (voor mijn man), want als er vrienden/vriendinnen blijven slapen (op zolder) is er de volgende dag gegniffel alom aan tafel, ik kijk niet op een plafonnetje meer of minder blijkbaar en mijn zoon heeft al voorzichtig gevraagd of ik eigenlijk wel een vergunning heb.... een kap (zaag) vergunning wel te verstaan!
Kortom ik maak echt een enorme tering herrie snachts!
Dat dit de verstandhouding er niet beter op maakt mag duidelijk zijn, want dat "nachtje erover slapen" valt nu weg he,  en ook de wallen van manlief worden er niet minder om.... Tijd voor aktie.

Het neusknijpen, draaien en wakker maken tijdperk zijn we voorbij dus we moeten over op de harde maatregelen en zo sta ik bij de lokale drogisterij voor een schap "zelfhulp middelen" zoals die zo duur heten. Ik denk persoonlijk dat het inde categorie "stieren-poep" middelen valt maar goed ik tel 15 euro neer voor een thuis knutsel pakketje.
Het staat eerst drie dagen op mijn nachtkastje maar als manlief dan echt met bed uitzetting gaat dreigen lees ik toch maar eens de bijsluiter. Met die aktie alleen ben ik niet geholpen (= uitgeprobeerd) en dus moet ik eraan geloven. Een spriets busje" met handig en verstelbaar richtpijpje sprayt U 4-5x in de keelholte. Het zit overal en het pijpje is iets te verstelbaar geloof ik...... maar ala even oefenen en ik zit rechtop in bed...... frisse mintsmaak?....een family pack fisherman's friends is hier kinderspel bij! kolere ik mag hopen dat dit gaat helpen anders klaag ik ze aan wegens poging tot vergiftiging.
In de verpakking zitten ook nog ergonomische en hypoallergene vleugens die je op je neus moet plakken....Ik besluit (zonder overleg) die in het doosje te laten zitten, als ik die op mijn neus ga plakken dan hoeven we niet meer in een bed te slapen.....dan gebeurt er echt nooit meer wat.

Vol goede moed en met een frisheid van 7 ijsschotsen in mijn keel doen we het licht uit.
En raad eens........Als we wakker worden heeft manlief een deja vu naar een jaar of 15 geleden..... toen er voor het eerst geen huilend kind was en geen nachtelijke voeding meer.....Hij heeft een hele nacht doorgeslapen!!!! Ik ben zo blij voor hem!
Ik zeg geen goedemorgen meer als ik wakker word, maar "heb ik herrie gemaakt"
Dus sorrie schat voor alle slapeloze nachten.... Ik zal braaf sprayen!

Ik pak mijn oude patroon van rommelen en chaos weer op.....het kan weer. Alles drijft gelukkig weer rustig over ......na een nachtje slapen!
Weltrusten schatje!

Memory lane

Het nieuwe jaar beginnen met een reis terug in de tijd. Dat begon allemaal een maand of wat geleden. Foto's op Facebook, een jaar of 9 oud, kerstspel, musical en andere kiekjes. Wat een nostalgie! Het lijkt gister maar inmiddels zijn mijn eigen kinderen die leeftijd al ruimschoots ontgroeid. Die kiekjes zijn echt al meer dan 30 jaar geleden gemaakt! 32 jaar geleden om precies te zijn! we hebben het over 1979-1980
Van het een komt het ander en zo komt het dat ik gister terug was in mijn geboorteplaats, me verwonder over alle nieuwe gebouwen en aha belevingen ervaar bij bekende plekken! Hoe lang is het niet geleden dat dit "mijn" stad was, waar ik alles kende. En ondanks dat ik hier al zo lang niet meer woon, de weg niet meer ken en de winkels niet meer herken blijft dit toch een gevoel geven van "thuis komen"
Samen met de straten en winkels komen er weer heel veel herinneringen naar boven.

Een reünie met klasgenoten uit de 5e klas begint met een hapje eten en wijntje slurpen met mijn vriendinnetje en buurmeisje van  z'on 25 jaar geleden. In 3 uur tijd komt die 25 jaar in sneltrein vaart voorbij en komen er allerlei herinneringen weer terug. weet je nog dit, weet je nog dat.....
In de kroeg druppelen langzaam aan meer 5e klassers binnen, inclusief de meneer van weleer! (die we nu gewoon Jan mogen noemen)  Een feest van herkenning.
Het valt me op dat iedereen elkaar meteen herkent, en natuurlijk helpt faceboek en alle andere social media daar wel aan mee maar eigenlijk zijn de gezichten van nu nog net als de gezichten van toen. Er zijn wat centimeters, kilo's en rimpeltjes bijgekomen maar verder...... We zijn weer even terug in die 5e klas, toen meneer Sijstermans nog gewoon een lange baard had en Patrick het ondeugendste jongetje uit de klas was. Er komen stukken musical voorbij (....wij zijn de groene mannetjes.....), hoe vaak gingen we nou naar het ossekopke? en wie weet hoe het met anderen uit de klas is vergaan? Er wordt veel gelachen, er zijn veel anekdotes van toen en er is veel te kletsen over het nu.

snachts ga ik weer richting "huis" Ja mijn thuis is nu echt hier in het gelderse, hier woon ik inmiddels langer als ik ooit in het bredaase gedaan heb, hier speelt zich mijn leven af, hier zijn mijn kinderen geboren.... (Al mis ik het carnaval nog steeds enorm!)
Maar wat was het geweldig om weer even terug te zijn!!
We zijn nog lang niet bijgepraat en uitgepraat in een avond maar dat geeft niet want de plannen voor een volgende reünie liggen op de plank!
Ik heb er nu al zin in!!