"moet ik even bellen denk je"
"nee dat hoeft niet"
"maar het is al half 1"
"hij is bijna 17 schat"
"ja hoe laat is normaal dan"
"geen idee hij loopt niet in 7 sloten tegelijk"
"nee... maar 1 is ook al eng, ik sms wel even"
"neehee"
een kort gesprekje, in het donker, ik moet slapen want morgen gaat de wekker vroeg. Zoon is nog niet thuis van zijn scouting avond met vrienden.
ik was zo gewend dat hij om 12 uur thuiskwam en nu zien we de klok langzaam wat oprekken.
bijna 17, kind af, bijna volwassen.
Het nieuwe moeder zijn is niet meer vertellen hoe laat ze thuis moeten zijn, wat ze niet mogen en wat ze vooral moeten. In het nieuwe moeder zijn zitten we s'avonds met een kop koffie aan de keukentafel en praten over studiekeuze, voorbehoedsmiddelen, tienerzwangerschappen, comazuipen en loverboy's.
Zonder ze direct met een angst, die ik af en toe voel, voor de maatschappij op te zadelen wil je ze toch waarschuwen voor en bewustmaken van al die gevaren die ik als moeder op de loer zie liggen.
was dat voor mijn moeder destijds ook zo ingewikeld? was mijn toekomstige wereld in haar ogen net zo onveilig als ik het nu inschat voor mijn kinderen? Ongetwijfeld heeft zij het hetzelfde ervaren als ik nu terwijl het in die tijd allemaal lang niet zo heftig was als nu. comazuipen, loverboys, criminaliteit..... dat was toch heel anders toen. Of kijken mijn kinderen later ook zo.... " jeetje, 30 jaar geleden was het lekker easy, had je af en toe een vaag projectje x of een ander suf feestje... dat is nu wel anders"
Het nieuwe moeder zijn..... ik wil ze beschermen tegen alle onveiligheid die hen pad zal kruisen, of beter ik wil ze leren om te gaan met al die verschillende kanten van deze maatschappij. Welke keuze ga je maken en waarom.
Ik vind het wel eens lastig. Moet ik zeggen hoe laat ze thuis moeten zijn en hoeveel ze mogen drinken.... Ik weet het niet.
Gelukkig is het verantwoordelijkheidsgevoel bij groot en hoef ik me niet druk te maken dat ze zelf in die 7 sloten lopen. Geen problemen met drank of drugs dus ik prijs me gelukkig.
kwart voor 1 hoor ik de garage deur open en dicht gaan. Hij is thuis. Welterusten hoor ik vanaf de gang, welterusten vent.
Mijn grootste zorg voor vandaag is weer voorbij, iedereen weer thuis.
"nee dat hoeft niet"
"maar het is al half 1"
"hij is bijna 17 schat"
"ja hoe laat is normaal dan"
"geen idee hij loopt niet in 7 sloten tegelijk"
"nee... maar 1 is ook al eng, ik sms wel even"
"neehee"
een kort gesprekje, in het donker, ik moet slapen want morgen gaat de wekker vroeg. Zoon is nog niet thuis van zijn scouting avond met vrienden.
ik was zo gewend dat hij om 12 uur thuiskwam en nu zien we de klok langzaam wat oprekken.
bijna 17, kind af, bijna volwassen.
Het nieuwe moeder zijn is niet meer vertellen hoe laat ze thuis moeten zijn, wat ze niet mogen en wat ze vooral moeten. In het nieuwe moeder zijn zitten we s'avonds met een kop koffie aan de keukentafel en praten over studiekeuze, voorbehoedsmiddelen, tienerzwangerschappen, comazuipen en loverboy's.
Zonder ze direct met een angst, die ik af en toe voel, voor de maatschappij op te zadelen wil je ze toch waarschuwen voor en bewustmaken van al die gevaren die ik als moeder op de loer zie liggen.
was dat voor mijn moeder destijds ook zo ingewikeld? was mijn toekomstige wereld in haar ogen net zo onveilig als ik het nu inschat voor mijn kinderen? Ongetwijfeld heeft zij het hetzelfde ervaren als ik nu terwijl het in die tijd allemaal lang niet zo heftig was als nu. comazuipen, loverboys, criminaliteit..... dat was toch heel anders toen. Of kijken mijn kinderen later ook zo.... " jeetje, 30 jaar geleden was het lekker easy, had je af en toe een vaag projectje x of een ander suf feestje... dat is nu wel anders"
Het nieuwe moeder zijn..... ik wil ze beschermen tegen alle onveiligheid die hen pad zal kruisen, of beter ik wil ze leren om te gaan met al die verschillende kanten van deze maatschappij. Welke keuze ga je maken en waarom.
Ik vind het wel eens lastig. Moet ik zeggen hoe laat ze thuis moeten zijn en hoeveel ze mogen drinken.... Ik weet het niet.
Gelukkig is het verantwoordelijkheidsgevoel bij groot en hoef ik me niet druk te maken dat ze zelf in die 7 sloten lopen. Geen problemen met drank of drugs dus ik prijs me gelukkig.
kwart voor 1 hoor ik de garage deur open en dicht gaan. Hij is thuis. Welterusten hoor ik vanaf de gang, welterusten vent.
Mijn grootste zorg voor vandaag is weer voorbij, iedereen weer thuis.
1 comment:
Ja, soms denk ik met weemoed aan de tijd dat mijn grootste schat 's avonds veilig in haar ledikantje lag. Dat ze op zichzelf woont, was ook even wennen. Altijd fijn als ze veilig binnen zijn!
Post a Comment