na 19 jaar in het Brabantse gewoond te hebben ben ik via het Haagse in het Gelderse terecht gekomen.
Inmiddels ben ik 24 (!) jaar verder en ben ik het gelderse nooit meer uitgegaan.
Zoals ik in een eerder blog al schreef, hier is inmiddels mijn "thuis". Hier zijn mijn kinderen geboren en heb ik mijn werk en vrienden. We genieten van de mooie omgeving die om onze hoek ligt.
De laatste keer dat ik in Breda was herkende ik veel van de gebouwen al niet meer. Ook al vind ik de weg nog moeiteloos, het is niet meer mijn "hometown" En sinds het overlijden van mijn moeder en het verhuizen van mijn vader naar het gelderse was er ook geen reden meer om terug te keren naar mijn oude geboorte stad. Heimwee is er nooit geweest. Na mijn eerste verhuizing slokte het studenten leven me op, daarna de liefde en daarna...ach daarna waren we gesetteld!
Maar toch, 1x per jaar dan komt die heimwee terug, dan komen de sluimerende Brabantse genen omhoog en mis ik mijn "hometown"
Nu zegt manlief wel dat die genen wel vaker omhoog komen.....want "ziet syl meer als 5 mensen achter elkaar aan lopen dan ziet ze een polonaise"
Maar toch, een keer per jaar vieren zij vrij spel....dan mis ik het Brabantse carnaval!
Hoe lang is het geleden dat ik me samen met neef, nicht en beste vriendinnetje in een auto propte om de halve nacht de kroegen af te lopen en 4 dagen in een polonaise liep. Jarenlang in hetzelfde kostuum.,Als Jut en Jul schuimde we de stad door. Toen nog redelijk onschuldig allemaal, want om twee uur gingen de kroegen dicht volgens mij! Blauwbekken tijdens de optocht en je zakken vullen met gratis balpennen, ballonnen en stickers. En elk jaar weer de kielegat medaille die dan met de optocht op je kostuum gespeld werd! Ik had een hele rij en was er trots als een pauw op.
Het huis was 4 dagen gevuld met carnaval vierende familie van buiten de stad en de geur van bier, rook, en kippensoep bleef nog dagen erna in je neus zitten. Overal lagen mensen te slapen, slingerde schoenen en kostuums. De verf en lak was in geen weken uit je haar te krijgen en de confetti vonden we maanden later nog in de kleine hoekjes. Het was proppen maar zo gezellig.
In de verkleedkist op zolder liggen nog een aantal door ma gemaakte kostuums. Mijn Jut (of was ik nou jul) jasje is helaas verdwenen. Een PTT jasje vol genaaid met lovertjes. Elk jaar zaten we er uren bij en werd de schade hersteld en kwam er weer wat bij.
In het gelderse vieren ze ook carnaval. 1x heb ik mijn Groningse lief kunnen overhalen mee te gaan, maar dat was geen succes. Hij heeft die genen niet, zelfs niet sluimerend!! Nog 1x ging ik terug om me een avond in het feestgedruis te storten maar zoals het toen was....nee dat gevoel gaf het niet meer.
Nu is het weer carnavals tijd. Op facebook zie ik mijn brabantse vrienden weer in allerlei outfits voorbij komen en dan komen ze weer los he.... die brabantse carnavals genen. Vanuit de diepte komen ze op en wandelen een polonaise door mijn hoofd. Ze toeteren en zingen er zelfs bij.
Ik ga ook dit jaar niet terug naar het brabantse, om me nou alleen op een kroegentocht te storten gaat me te ver, maar ik koester mijn carnavalsgenen nog altijd.
En als er dan een gezellig liedje voorbij komt en al die genen door mijn hoofd stuiteren...... dan spring ik gewoon op en roep drie keer keihard ALAAF!!!
want ik ben wel unne broabander heej en daar ben ik trots op!
ALAAF, ALAAF, ALAAF!!!
Inmiddels ben ik 24 (!) jaar verder en ben ik het gelderse nooit meer uitgegaan.
Zoals ik in een eerder blog al schreef, hier is inmiddels mijn "thuis". Hier zijn mijn kinderen geboren en heb ik mijn werk en vrienden. We genieten van de mooie omgeving die om onze hoek ligt.
De laatste keer dat ik in Breda was herkende ik veel van de gebouwen al niet meer. Ook al vind ik de weg nog moeiteloos, het is niet meer mijn "hometown" En sinds het overlijden van mijn moeder en het verhuizen van mijn vader naar het gelderse was er ook geen reden meer om terug te keren naar mijn oude geboorte stad. Heimwee is er nooit geweest. Na mijn eerste verhuizing slokte het studenten leven me op, daarna de liefde en daarna...ach daarna waren we gesetteld!
Maar toch, 1x per jaar dan komt die heimwee terug, dan komen de sluimerende Brabantse genen omhoog en mis ik mijn "hometown"
Nu zegt manlief wel dat die genen wel vaker omhoog komen.....want "ziet syl meer als 5 mensen achter elkaar aan lopen dan ziet ze een polonaise"
Maar toch, een keer per jaar vieren zij vrij spel....dan mis ik het Brabantse carnaval!
Hoe lang is het geleden dat ik me samen met neef, nicht en beste vriendinnetje in een auto propte om de halve nacht de kroegen af te lopen en 4 dagen in een polonaise liep. Jarenlang in hetzelfde kostuum.,Als Jut en Jul schuimde we de stad door. Toen nog redelijk onschuldig allemaal, want om twee uur gingen de kroegen dicht volgens mij! Blauwbekken tijdens de optocht en je zakken vullen met gratis balpennen, ballonnen en stickers. En elk jaar weer de kielegat medaille die dan met de optocht op je kostuum gespeld werd! Ik had een hele rij en was er trots als een pauw op.
Het huis was 4 dagen gevuld met carnaval vierende familie van buiten de stad en de geur van bier, rook, en kippensoep bleef nog dagen erna in je neus zitten. Overal lagen mensen te slapen, slingerde schoenen en kostuums. De verf en lak was in geen weken uit je haar te krijgen en de confetti vonden we maanden later nog in de kleine hoekjes. Het was proppen maar zo gezellig.
In de verkleedkist op zolder liggen nog een aantal door ma gemaakte kostuums. Mijn Jut (of was ik nou jul) jasje is helaas verdwenen. Een PTT jasje vol genaaid met lovertjes. Elk jaar zaten we er uren bij en werd de schade hersteld en kwam er weer wat bij.
In het gelderse vieren ze ook carnaval. 1x heb ik mijn Groningse lief kunnen overhalen mee te gaan, maar dat was geen succes. Hij heeft die genen niet, zelfs niet sluimerend!! Nog 1x ging ik terug om me een avond in het feestgedruis te storten maar zoals het toen was....nee dat gevoel gaf het niet meer.
Nu is het weer carnavals tijd. Op facebook zie ik mijn brabantse vrienden weer in allerlei outfits voorbij komen en dan komen ze weer los he.... die brabantse carnavals genen. Vanuit de diepte komen ze op en wandelen een polonaise door mijn hoofd. Ze toeteren en zingen er zelfs bij.
Ik ga ook dit jaar niet terug naar het brabantse, om me nou alleen op een kroegentocht te storten gaat me te ver, maar ik koester mijn carnavalsgenen nog altijd.
En als er dan een gezellig liedje voorbij komt en al die genen door mijn hoofd stuiteren...... dan spring ik gewoon op en roep drie keer keihard ALAAF!!!
want ik ben wel unne broabander heej en daar ben ik trots op!
ALAAF, ALAAF, ALAAF!!!
2 comments:
Ja Jut (of Jul),
Je kan een Brabander wel uit Brabant halen, maar je haalt Brabant niet uit een Brabander....
En als je toch eens gezellig wil afdalen, dan ben je meer dan welkom!
We zullen wel nieuwe jasjes moeten maken, want ook ik heb mijn Jul (of Jut)-jasje al een tijd niet meer.....
En dat waren inderdaad nog eens tijden, met z'n vieren, vijven of zelfs zessen in de auto van je neef. Soms zelf via de kofferbak erin, omdat de portieren dichtgevroren zaten. De hele avond op een colaatje of sinasje de grootste lol hebben.
De lol is nog steeds hetzelfde, de samenstelling van de groep is anders. En tegenwoordig pak ik de fiets, omdat dat veiliger is ;).
Alaaf van Jul (of was het toch Jut) vanuit Boemeldonck!
Ik ben zo Brabants als ik weet niet wat maar de Carnavalsgenen ontbreken bij mij volledig. Ben blij dat 't hier in het Amsterdamse aan me voorbij gaat.
Ik ben ooit wel gaan Carnavallen in het Turfschip (dat bestaat, geloof ik, ook al niet meer). Ik meen me te herinneren dat dat met jou en je vader en moeder was.
Ik had een outfit aan met een roze tule rokje en strikjes en zo. Ik weet ook nog dat iemand me meteen bij mijn billen greep. Misschien is het daar misgegaan met mij en Carnaval (of het is de Groningse input van mijn vader?)
Post a Comment