waarom doen sommige dingen ver na de laatste dreun nog zo lang zeer........ waarom blijven sommige dingen zo lang op een plek zitten waar je het helemaal niet meer wil hebben...........waarom bijft het zeer doen.....
we zijn er nog niet klaar mee....en misschien raken we er in ons leven wel niet klaar mee........een verloren vriendschap die je nog altijd overal in je huis,in je leven, in je zijn, in je herinneringen tegenkomt.......langzaam aan neem je afscheid van de steeds kleiner wordende details en souveniers, de tastbare souveniers......maar ik realiseer me maar al te goed dat je de souveniers in je hoofd niet simpelweg in een vuilniszak kunt stoppen en dumpen........ die souveniers moeten langzaam vervagen.
Opnieuw geschiedenis schrijven heb ik het ooit wel eens genoemd en zo is het wel...........zoveel dingen zijn gekoppeld, een dansfeestje, een tv serie, een vakantie........... langzaamaan beginnen we die dingen te "ontkoppelen" en opnieuw te koppelen aan nieuwe mensen, nieuwe vriendschappen, nieuwe situatie. en zo schrijf je opnieuw geschiedenis.
Toch een heftig proces! Ik wil het zo graag kwijt uit mijn hoofd en dat lijkt maar niet te lukken. Je merkt ineens in hoeveel in je leven die 9 jaar verweven zit........dat wis je niet zomaar uit, hoe pijnlijk het ook allemaal niet was, hoe goed overwogen die punt ook was........ het zat er en het zit er nog steeds.
Zit daar nog een reden achter......is er een hoger doel waarom ik het niet zomaar kan deleten uit mijn brein......is het echt nodig dat dit proces van vervaging in mijn hoofd zo lang duurt.
adem in , adem uit.......was het maar zo simpel, maar zo werkt het niet.
wellicht komt er nog een tijd dat er alleen nog maar kleine dingen een glimlach zullen oproepen ipv de storm die er nu telkens weer opsteekt.
misschien moet ik wel accepteren dat een klein stukje altijd een deel van mij zal blijven en nooit zal vervagen en dat de oude historie altijd een onderdeel zal zijn van de nieuwe geschiedenis........
Langzaam aan ga ik steeds een beetje meer een nieuwe geschiedenis schrijven.......
we zijn er nog niet klaar mee....en misschien raken we er in ons leven wel niet klaar mee........een verloren vriendschap die je nog altijd overal in je huis,in je leven, in je zijn, in je herinneringen tegenkomt.......langzaam aan neem je afscheid van de steeds kleiner wordende details en souveniers, de tastbare souveniers......maar ik realiseer me maar al te goed dat je de souveniers in je hoofd niet simpelweg in een vuilniszak kunt stoppen en dumpen........ die souveniers moeten langzaam vervagen.
Opnieuw geschiedenis schrijven heb ik het ooit wel eens genoemd en zo is het wel...........zoveel dingen zijn gekoppeld, een dansfeestje, een tv serie, een vakantie........... langzaamaan beginnen we die dingen te "ontkoppelen" en opnieuw te koppelen aan nieuwe mensen, nieuwe vriendschappen, nieuwe situatie. en zo schrijf je opnieuw geschiedenis.
Toch een heftig proces! Ik wil het zo graag kwijt uit mijn hoofd en dat lijkt maar niet te lukken. Je merkt ineens in hoeveel in je leven die 9 jaar verweven zit........dat wis je niet zomaar uit, hoe pijnlijk het ook allemaal niet was, hoe goed overwogen die punt ook was........ het zat er en het zit er nog steeds.
Zit daar nog een reden achter......is er een hoger doel waarom ik het niet zomaar kan deleten uit mijn brein......is het echt nodig dat dit proces van vervaging in mijn hoofd zo lang duurt.
adem in , adem uit.......was het maar zo simpel, maar zo werkt het niet.
wellicht komt er nog een tijd dat er alleen nog maar kleine dingen een glimlach zullen oproepen ipv de storm die er nu telkens weer opsteekt.
misschien moet ik wel accepteren dat een klein stukje altijd een deel van mij zal blijven en nooit zal vervagen en dat de oude historie altijd een onderdeel zal zijn van de nieuwe geschiedenis........
Langzaam aan ga ik steeds een beetje meer een nieuwe geschiedenis schrijven.......
No comments:
Post a Comment